Hans Theys is een twintigste-eeuws filosoof en kunsthistoricus. Hij schreef en ontwierp tientallen boeken over het werk van hedendaagse kunstenaars en publiceerde honderden essays, interviews en recensies in boeken, catalogi en tijdschriften. Al deze publicaties zijn gebaseerd op samenwerkingen of gesprekken met de kunstenaars in kwestie.

Dit platform werd samengesteld door Evi Bert (M HKA / Centrum Kunstarchieven Vlaanderen). Het kwam tot stand in samenwerking met de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen (Onderzoeksgroep ArchiVolt), M HKA, Antwerpen en Koen Van der Auwera. Met dank aan Idris Sevenans (HOR) en Marc Ruyters (Hart Magazine).

Ronald Ophuis

Ronald Ophuis - 2012 - Waarom ik zo schilder [NL, essay]
Tekst , 2 p.

 

__________

Hans Theys

 

Waarom ik zo schilder

Brief van Ronald Ophuis aan Hans Theys

 

- ik gebruik de werken om over de wereld na te denken

- eerst emotie nodig dan pas het denken

- pijnlijke verwarring, oncomfortabele positie is boeiender als vertrekpunt om te kunnen denken

- jan van imschoot: ‘een wonde zegt meer dan 1000 engelen’

- getuigenissen van de ziel

- bedenken van beelden om mee te kunnen voelen, om ervaringen eigen te maken

- geïnspireerd door de kunstgeschiedenis, dat wil ik ook

- dramatische beelden nog onverdraaglijker maken

- niet alleen de identificatie met het slachtoffer

- toeschouwer en mezelf in een onaangename positie brengen

- behoefte om een brug te slaan naar de levens van anderen

- hoe willen we onze geschiedenis herinneren

- inwrijven van het lijden, ook het lijden van de daders

- wij creëren deze monsters

- politieke keuzes verantwoordelijk achten

- maatschappelijke strafschilderijen

- vergeving van de daders

- fascinatie voor geweld in de kunst en het leven

- het inspiratiemoment, meteen ontstaat het verlangen om te schilderen als ik geraakt word

- geëngageerd

- slachtofferschap kan fascinerend zijn, trots, kamp overleefd

- gewillig af laten voeren, bv. srebrenica, murw gemaakte mannen, zie ook primo levi over de opstanden in het kamp

- wraak op het leven, op god, god de wereld in het gezicht terug smijten

- voorstellen om te voelen, zie tekst witnessing /caroline nevejan

- research eigen existentie beproeven om te spreken met de mensen over wie de schilderijen gaan

- toeschouwer medeplichtig, vanwege de gefascineerdheid, lust, woede, die het werk veroorzaakt

- toeschouwer als slachtoffer, vanwege de pijn, ontzetting, die het werk veroorzaakt

- verhevenheid, euforie bij een sterfgeval van een vriend/familie. iedereen moet wijken

- verbonden voelen

- de leugen over de bijlmergetuigenissen

- de beelden bij de dood van mijn broertje

- bodydouble christus, wij geloven zijn lijden

- je eigen woede, lust, fantasieën

- dr. mengele gezien, gebrek aan eigen woorden

- meerdere interpretaties mogelijk, daadwerkelijke sm fantasieën

- behoefte om verbondenheid te voelen, ervaren

- de oorlogsfotograaf (de journalist, CNN, etc.) heeft zijn beeld niet gewild, de schilder wel

- zonder argumenten de beelden tot je laten komen

- zonder directe ethiek de beelden onderzoeken die naar boven komen

- dit is wie ik ben, ook zonder inhoudelijke overwegingen kan ik dit werk maken, sterker nog, maak ik dit werk, of citaat schilder armando, ‘het is niet pluis. de schoonheid is niet pluis’

- het christelijke paasverhaal, het verheven gevoel van een begrafenis

- ik spreek over de stakkers niet over hitler, stalin, sharon, de familie bush. ik spreek over de stakkers die moeten vechten en lijden uit naam van een politieke heerser. dezelfde stakker als ik zelf ben of zou kunnen zijn

- bijna zou je zeggen dat een schilderij een cadeau is aan de afgebeelde

 

 

Amsterdam, 2012