Tamara Van San
__________
Hans Theys
The Many Things Show
Over een prachtige solotentoonstelling van Tamara Van San
Tamara Van San (°1982) stelt onafgebroken tentoon sinds 2005. Haar werk ensceneert een eeuwig opdoemen van het beeld uit de materie. Niks geen voer voor gestudeerde betweters, maar een paradijs voor mensen die geloven in het bestaan van wat Luc Tuymans de fysieke intelligentie heeft genoemd. Met polyurethaanschuim gevulde ballonnen barsten open en tonen een fragiel opwellend groen plantje. Amorfe of niet thuis te brengen stapelingen, bespoten of overgoten met felgekleurde verf, verschijnen als nieuwe koraalsoorten, bergkristallen, vissen die op vogels lijken of Moorse potloodtorentjes. Als kind hield deze kunstenaar ervan urenlang te bladeren door atlassen en geïllustreerde naslagwerken. In haar werk, dat zowel luchtig is als subliem (de duisternis doemt op uit de van nabij bekeken textuur), keert die voortgaande verwondering verrijkt en versterkt terug. Wonderlijk vrij zijn deze sculpturen! Los van alle vooroordelen, ongelooflijk goed gebakken, als in de ruimte geduwde, radicale schilderijen die een poëtische, ontroerende en soms verontrustende werking hebben, omdat ze een spiegel lijken te zijn van de incongruente, zichzelf voortdurend vernieuwende en overstijgende werkelijkheid die ons omringt.
Het is een mooie tentoonstelling. In tegenstelling met de even ontroerende solo in het Rhok in mei van vorig jaar, heeft Van San er deze keer niet voor geopteerd de hele ruimte te voorzien van accenten en contrapunten, maar binnen een strakke presentatie de rijkdom van haar werk tot bloei te laten komen. Het meest verrassende, in dit opzicht, is een op ooghoogte bevestigde rij van twaalf sculpturen wier exuberante vormen versterkt worden door de regelmaat van de ophanging. Wat een talent! Bidden kunnen wij, dat deze kunstenaar snel enige overheidssteun krijgt, zodat ze haar werk kan blijven ontwikkelen. Niemand die kan voorspellen wat we dan te zien zullen krijgen!
Ik vraag Van San wat de mooiste dingen zijn die ze ooit heeft gezien. ‘De lucht,’ antwoordt ze, ‘een oranje appelsienzon, een rog met blauwe stippen, de markt van Fes, de zee, vuurtorens, boeien, groener gras, rode boomkrabben, mist, een spelletje met gekleurde pionnen, een zwartblinkend tijgerachtig beest in de zoo, veel kwallen, een olietanker, mensen, een toren in Casablanca, vallende sterren, visnetten, waterlelies, vlinders in Joegoslavië, Chott El Cherid, een zandstorm, bergen fruit en groenten, Jeruzalem, een uitkijktoren, de woestijn, een muur.’
Montagne de Miel, 1 februari 2009