Hans Theys

__________

Hans Theys
 

Ne cherchez plus
Enkele woorden over de tekeningen van Boris Beaucarne
 

Ik vraag Boris Beaucarne (°1970) hoe lang hij aan één tekening werkt. Hij antwoordt dat dit altijd verschilt. Het enige wat hij zeker weet, zegt hij, is de plek en de tijd wanneer hij begonnen is aan een tekening. De tekening die hier afgebeeld is, werd aangevat in Canada in 2007. Ze werd al eens getoond tijdens een groepstentoonstelling die georganiseerd was door Christophe Terlinden, maar sindsdien heeft Beaucarne er nog aan verder gewerkt. Ze is ook nog veranderd nadat deze foto werd gemaakt. Beaucarne werkt altijd aan verschillende tekeningen tegelijk, die ophangen in zijn atelier. Hij voegt er iets aan toe wanneer hij er zin in heeft of denkt dat het noodzakelijk is. Momenteel, vertelt hij, hangt al vijf of zes jaar een blad papier in zijn atelier, in het midden van een muur van drie meter breed, waarop nog maar één tekening te zien is. Het rood van de tekening is aan het verkleuren en doet nu denken aan een sanguine. Intussen is hij gefascineerd geraakt door het langzame verkleuren van die tekening. Zoiets is ook gebeurd met de tekening die we hier afbeelden.

Beaucarne: Voor deze tekening heb ik in het begin Canadese balpennen gebruikt waarvan de inkt sneller verdwijnt. De oudste tekeningen beginnen te vergaan, ze laten bruine sporen achter. Europese bics, die ik normaal gebruik, bevatten inkt die langer standhoudt. Ik vind het boeiend te zien hoe sommige gedeelten van de tekening langzaam verdwijnen. Wanneer stop ik dan? Wanneer ik geen zin meer heb om er iets aan toe te voegen, wanneer er zich een soort van genade voordoet. Er hoeft ook niet constant iets toegevoegd te worden. Soms ga ik ook naar mijn atelier zonder het voornemen te werken, gewoon om naar de tekeningen te kijken. Ik leef met mijn tekeningen. Ik hou ervan met mijn tekeningen te leven. De weg die een tekening aflegt komt uit jezelf, maar behoort je niet toe. Veel bezoekers zeggen dan: ‘Deze tekening is af! Kom er niet meer aan!’ Maar ik werk er wel verder aan en ik heb gelijk. Een tekening is pas voltooid als ze de blik niet meer loslaat, als je blijft kijken, als er niets meer ontbreekt. Vanaf dat moment kan ik haar verkopen en mag ze verouderen. Die manier van werken en leven maakt wel dat ik niet helemaal aansluit bij het ritme van de andere mensen. Ik heb er moeite mee mezelf meteen in te schakelen in een onderneming. Mensen begrijpen niet dat ik na drie jaar kom opdagen om een fiets te herstellen, omdat ik dat eens heb beloofd.

- Soms draai je een tekening ondersteboven. Misschien na een verhuizing?

Beaucarne: Dat klopt. Deze tekening heb ik omgedraaid nadat ik teruggekomen ben uit Canada. Veel tekeningen kan je vanuit vier richtingen bekijken. Meestal minstens twee. Het heeft zin tekeningen ondersteboven te hangen om er beter naar te kunnen kijken. Ze krijgen dan een andere dynamiek.

- Je tekeningen bevatten veel woorden of zinnetjes. Hier lees ik: ‘Ne chrechez plus’. Een grapje over Picasso?

Beaucarne: Ik ben blij dat je het zo leest. Maar eigenlijk heeft het te maken met de twee getekende huizen aan de bovenzijde. Ik had in Canada een blad van een vastgoedmakelaar gevonden en dat heette ‘Ne cherchez plus’. De tekeningen bevatten veel dingen die ik aantref in advertenties of op verpakkingen. Bloem of cognac. Beelden uit de film of beelden die ik zie op vaatwerk of andere voorwerpen. Soms ook dingen die nog niet bestaan.

 

Montagne de Miel, 1 april 2012