Hans Theys is een twintigste-eeuws filosoof en kunsthistoricus. Hij schreef en ontwierp tientallen boeken over het werk van hedendaagse kunstenaars en publiceerde honderden essays, interviews en recensies in boeken, catalogi en tijdschriften. Al deze publicaties zijn gebaseerd op samenwerkingen of gesprekken met de kunstenaars in kwestie.

Dit platform werd samengesteld door Evi Bert (M HKA / Centrum Kunstarchieven Vlaanderen). Het kwam tot stand in samenwerking met de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen (Onderzoeksgroep ArchiVolt), M HKA, Antwerpen en Koen Van der Auwera. Met dank aan Idris Sevenans (HOR) en Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

Danny Devos - 2012 - Ik doe dingen [NL, interview]
, 1 p.




__________

Hans Theys


Ik doe dingen
Een gesprekje met Danny Devos



Danny Devos (°1959) is een van de meest radicale en consequente kunstenaars in ons land. Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb hem wel enkele keren ontmoet. Hij is op zijn hoede of, anders gezegd, alert en gefocust. De aanleiding voor ons gesprek is een performance die hij uitvoerde in 1980 in het Antwerpse ICC. In een onlangs gepubliceerd boek omschreef hij die performance als volgt: ‘Ik plaatste mijn zelfgemaakte ladders op de marmeren trap en liet mij vervolgens zes keer van de trap naar beneden vallen.’ Ik vroeg hem van welk materiaal die ladders gemaakt waren en of hij ze had gebruikt om zijn val te breken of te begeleiden.

Danny Devos: ‘Neen. Die ladders waren een deel van mijn afstudeerproject aan de Gentse academie. Ze bestonden uit allerlei materialen. Een ervan bestond uit takken die ik met verbandplaaster verbonden had, een andere had ik uit stof geknipt enzovoort. Ik had die ladders tentoongesteld op die marmeren trap, maar voor de performance heb ik ze, denk ik, verwijderd. Waarschijnlijk was het de laatste dag van de tentoonstelling. Je zou het kunnen checken op YouTube. Daar staat een filmpje op van de performance. (Dat heb ik gedaan. Het heet DDV - Trapfilmpje [remix]. Er zijn geen ladders te zien op het filmpje.) Die ladders, dat was bladvulling. De performance bestond erin dat ik mezelf zes keer vanuit gehurkte positie naar beneden heb laten vallen.’

- Je was 21.

Devos: Ja, het was in september, ik ging dus net 21 worden. Het was mijn achtendertigste performance. Ik ben daarmee “officieel” begonnen in 1979 maar eigenlijk al in 1976. Toen deed ik ook al dergelijke dingen, zoals het rondzeulen met een steen, ik heb daar nog een opname van, maar ik wist niet dat er zoiets bestond als performances of acties. In het Sint-Lukas Instituut stopte de hedendaagse kunstgeschiedenis in 1945. In 1976 was het voor iemand van zeventien jaar onmogelijk te weten te komen dat er mensen bestonden als Chris Burden. Maar ik ging naar school in Brussel en ik woonde in Vilvoorde. En ’s avonds en ‘s nachts begon ik dingen te doen. De eerste keer dat ik kennis maakte met Wiener Aktionisten als Rudolf Schwarzkogler en met Gina Pane was pas later, in de Brusselse Galerie Baronian.

- Waarom vernoem je Vilvoorde?

Devos: In Machelen, een deelgemeente van Vilvoorde, hebben ze een hele wijk afgebroken om de verkeerswisselaar tussen de E19 en de E40 te bouwen. Mijn grootouders woonden in die wijk. Naast hun huis stond er nog één en daar liep de straat dood. Daarachter verrees het viaduct. Voor hun huis bevond zich een put van tien meter diep. Later, om het lawaai te dempen, werd aan de overkant van de straat een drie meter hoge, metalen muur gebouwd. Dat werd het uitzicht van mijn grootouders voor de rest van hun leven. De industrie in Vilvoorde begon minder goed te marcheren. Vlakbij was de luchthaven. Het was een heel terneerdrukkende, maar tegelijk opwindende omgeving. Ik denk dat je maar één keer in je leven zo’n verkeerswisselaar kan zien bouwen. In België hebben ze daar geen plaats meer voor. Maar ik ben geen sociaal geëngageerd kunstenaar. Ik denk gewoon vanuit mijn omgeving en ik doe dingen. Wat die dingen betekenen, moeten anderen uitmaken. Het is zoals met die ladders. Wanneer is iets een ladder? Wanneer het eruitziet als een ladder? Of moet je ermee kunnen klimmen?

- Had je toen het gevoel dat er geen plaats meer was voor gewone mensen?

Devos: Ja… Tegelijk waren ze in Brussel de Noordwijk aan het slopen. En ik pendelde heen en weer tussen die plekken. Dat was echt No Future. Ik zat toen in de Punk en de New Wave. Tijdens het eerste jaar aan de academie bouwde ik met vezelplaten een installatie waar de mensen mochten doorlopen. Pas als ze in het midden waren, beseften ze dat ze bovenop mij stonden.


Montagne de Miel, 1 juni 2012