Hans Theys

__________

Hans Theys


Een open structuur
Enkele woorden over een tentoonstelling van Koen Delaere


Rod Barton is een Engels galeriehouder die vroeger in België heeft gewoond en, net als veel andere Londense en Parijse galeriehouders, zijn geluk komt beproeven in de hoofdstad van Europa. Hij wilde al langer samenwerken met de Nederlandse schilder Koen Delaere (°1970), die ook Belgische wortels heeft, en ziet nu zijn kans schoon. Delaere stelt de komende maanden ook tentoon in Easthampton bij New York (Halsey Mckay Gallery), Leipzig (Gerhard Hofland Gallery), New York (Mike Weiss Gallery) en Chicago (Van Horn Gallery). Vandaag toont hij vier verticale schilderijen, die twee centimeter boven de vloer hangen, waardoor ze zich op een directe manier verhouden tot ons lichaam. Twee ervan hangen in de ruimte, aan een toegevoegde, niet geschaafde plank, waardoor dit fysieke effect nog versterkt wordt. De schilderijen hebben een vergelijkbare basisstructuur, een soort van raster, dat vervolgens op een geheime manier bespat wordt. Soms is de kleur er al vooraleer de structuur wordt aangebracht, soms wordt ze zowel vooraf als achteraf toegevoegd. Ik weet hoe dit gebeurt, maar ik begin eraan te twijfelen of het wel zin heeft dit hier uit de doeken te doen.  Laat ik het zo stellen: de structuur wordt gecreëerd met acrylmedium en een stukadoorstruweel, maar hoe dat juist in zijn werk gaat, moet u zelf trachten te achterhalen. Het truweel wordt daarbij gehanteerd als een soort van standaard, die het raster zijn wetmatigheid verleent. De kleuren zijn afkomstig uit één, twee of meerdere tubes sterk gepigmenteerde olieverf, die door de verschillende intensiteit voor een verticaal kleurverloop zorgt. Samengevat kunnen we stellen dat Delaere een zeer gering aantal parameters hanteert die tot een grote variëteit leiden. ‘Toen we elkaar drie jaar geleden in Tilburg spraken,’ vertelt hij, ‘werkte ik nog gelijktijdig aan verschillende reeksen. Sindsdien heb ik me tot één reeks beperkt, omdat ik de indruk heb dat je zo eerder tot een grotere verscheidenheid en vernieuwing komt. Met de eerste werken uit een reeks bewijs je dat je iets kan maken, maar nadien ga je aspecten die aanvankelijk veronachtzaamd werden met meer aandacht benaderen. Ik ben nu meer geïnteresseerd in de uitstraling van een werk, waarvan de mogelijkheden zich pas na veel oefening gaan openbaren. De gevolgde methode wordt dan een open structuur die je kan opladen met betekenis en sensaties (gewaarwordingen), net zoals bij literaire poëzie het geval is. Enerzijds heb je de techniek en anderzijds datgene wat je kan overkomen door iets uit te voeren. Er treden dan momenten op waarbij je volledig ‘aandacht bent’. Dat is het mooiste wat je kan overkomen.’


Montagne de Miel, 10 maart 2016