Hans Theys ist Philosoph und Kunsthistoriker des 20. Jahrhunderts. Er schrieb und gestaltete fünzig Bücher über zeitgenössische Kunst und veröffentlichte zahlreiche Aufsätze, Interviews und Rezensionen in Büchern, Katalogen und Zeitschriften. 

Diese Plattform wurde von Evi Bert (M HKA : Centrum Kunstarchieven Vlaanderen) in Zusammenarbeit mit der Royal Academy of Fine Arts Antwerpen (Forschungsgruppe ArchiVolt), M HKA, Antwerpen und Koen Van der Auwera entwickelt. Vielen Dank an Fuchs von Neustadt, Idris Sevenans (HOR) und Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

Michiel Ceulers - 2010 - Grappige sporen [NL, review]
, 2 p.




__________

Hans Theys


Grappige sporen
Over het werk van Michiel Ceulers



Momenteel kan u bij Croxhapox in Gent terecht voor een mooie tentoonstelling met werk van Michiel Ceulers. Het eerste schilderij dat ik van deze schilder in het echt zag, bevond zich in het atelier van Walter Swennen, die het had gekocht. ‘Wat vind je hiervan?’ vroeg hij. Het was een prachtig geel schilderijtje, met mooie sporen die ontstonden door afdrukken achter te laten. Ik zag waarom Swennen van het werkje hield. Zelf bracht hij vroeger figuren aan op zijn schilderijen door ze eerst op een plastic zeil te schilderen en dan af te drukken op het doek. En in dit werkje waren voor- en achtergrond op een lichtvoetige manier door elkaar geschud, zoals in Swennens werk, maar dan met minieme, grappige spoortjes die eerder doen denken aan het werk van Raoul De Keyser. 
     Het eerste schilderijtje van de tentoonstelling is geschilderd op een vierkant stuk dunne multiplex. Drie half ontblote koppen van schroeven die dwars door het schilderijtje gaan, verbinden het plankje met twee onderliggende blokjes van multiplex, waardoor het werkje voor de muur gaat zweven. Op de schijnbaar zwarte, met wit besproeide ondergrond zijn twee vlakken pasteuze roze verf gesmeerd met zichtbare, grove verfstreken. In het linkervlak zien we in deze smurrie vijf accidentjes, slippartijtjes. Bovenop het rechtervlak werd één dikke stip donkerder rood aangebracht. Op de rand ervan bevindt zich een ogenschijnlijk beduimelde partij.
    Laten we kijken naar een schilderijtje dat hierop lijkt, maar toch verschillend is. Aan de rand herkennen we een rode ondergrond, die overgeschilderd werd met zwart. Linksonder werd hier een roze vlak op aangebracht. Vervolgens werd daar met een penseel verf uit geput om ‘kringelingen’ over de rest van het doek te verspreiden.
       Het derde werkje dat ik wil beschrijven is geel. In het midden schemert een breed kruis door (twee diagonalen die de hoeken niet bereiken). Matte roze druppels lijken daar bovenop te liggen, maar waarschijnlijk liggen ze onderaan en worden ze overdekt met de resten van een weggetrokken laag lakverf. Aan de rand vinden we bovenop geschilderde smurrie. Links vinden we een zwarte vingerafdruk.
       Tot slot staan we voor een groot verticaal schilderij dat vrijwel geheel geel is. Hier en daar schemert zwart door of werden kleine zwarte toetsen bovenop aangebracht. Linksboven, lijken zwarte sporen op minieme bergketentjes.

- Hoe heb je deze zwarte bergketenachtige spoortjes gemaakt? Het lijkt alsof je iets hebt losgetrokken, maar de vormen van de sporen zijn zo organisch, dat ik het niet begrijp. Het lijken wel zweepslagen.

Michiel Ceulers: Oorspronkelijk was dit doek een afdruk van het grote, grijze schilderij dat ertegenover hangt. Ik heb dat schilderij afgedrukt op een blanco doek dat even groot was. De sporen die ik niet interessant vond heb ik verwijderd. Daarna heb ik het doek overspoten met gele verf. Nat op nat. Die spuitverf is veel dunner en druipt van de sporen. De oorspronkelijke sporen heb ik bewaard omwille van de organische vorm die je beschrijft. Ze deden denken aan houtnerven. Ik heb er ook nog sporen aan toegevoegd door het doek opnieuw tegen een stabiele ondergrond te drukken. Ik doe dat tegen de muur van mijn atelier, die ik met katoen heb bespannen. Op de plekken waar je hard drukt komt de ondergrond weer naar buiten gulpen. Je ziet ook nog van die lichte krassen of arceringen, die vond ik niet boeiend en heb ik verschillende keren overspoten om ze te bedekken.

- De legende zegt dat je schilderijen op een hoop gooit in je atelier om onvoorspelbare effecten te krijgen.

Ceulers: Dat klopt niet. Soms stapel ik ze wel tegen elkaar, natuurlijk. Dan kan er wel eens iets mislopen. Ik hou er wel van dat mijn schilderijen een tracé afleggen in het atelier. Dat er per ongeluk een druppel op valt, dat er nog verf op je vingers zit als je een schilderij vastpakt. Ik hou van het idee dat er iemand in het atelier is die mij een beetje tegenwerkt.


Montagne de Miel, 16 maart 2010