Hans Theys

__________

Hans Theys


Schilderen is gaten slaan
Over nieuw werk van Robert Suermondt


Ik bezoek een solotentoonstelling van de schilder Robert Suermondt (°1961). Bij het binnenkomen van de tentoonstelling stuit ik op de projectie van een wervelende film die werd opgenomen in het atelier van de schilder. De helft van het beeld wordt geprojecteerd op een spiegel, waardoor een schijndiepte ontstaat die kenmerkend is voor Suermondts werk. MIC, het meest recente schilderij, bevat zwierige, uitgespaarde lijnen, die afkomstig zijn van dunne tape die van bij de aanvang op het doek was aangebracht. Links zien we zo’n gedeeltelijk beschilderd stuk tape, dat helemaal aan het eind werd toegevoegd aan het schilderij. Suermondt schildert met olieverf en lakverf, die vaak wordt aangebracht met spuitbussen. MIC werd voltooid door het toevoegen van stukken karton die gebruikt werden om gedeelten van het schilderij af te dekken tijdens het sprayen en die daarom, naast hun oorspronkelijke bedrukking, ook een kleurstaal van het schilderij bevatten. De kern van Suermondts geschilderde beelden bestaat uit reproducties van geprojecteerde, zelf gemaakte collages op basis van afbeeldingen in tijdschriften. Die beelden worden verstoord. Soms wordt het doek stuk geknipt en op een nieuw doek gekleefd, soms worden er vreemde verfpartijen aan toe gevoegd.

- Je gebruikt nevels om foto’s na te schilderen, maar soms ook om het geschilderde beeld te verstoren.

Robert Suermondt: Ik ben dol op afgedrukte foto’s. Ik ben dol op de korrel. Door het sprayen verkrijg ik een groezelige, korrelachtige structuur die doet denken aan de korrel van foto’s.

- Je maakt een schilderij door verwarring te scheppen, door het gedeeltelijk te vernietigen, door er tegenin te gaan.

Suermondt: Je doet het tegenovergestelde van wat je net hebt gedaan en zo schrijdt je voort. Je probeert gaten te maken. Schilderijen zijn pogingen gaten te maken. Tot voor kort maakte ik schilderijen die uitsluitend gebaseerd waren op collages, maar nu probeer ik nog verder te gaan door het fotorealistische beeld te verstoren en naar een ander niveau te tillen. Ik ga op zoek naar het heterogene, naar dingen die verschillen van wat er aan het gebeuren is. Ik vind die nageschilderde afbeeldingen verschrikkelijk. De afbeeldingen zelf, bijvoorbeeld reclamepanelen van bij de apotheker, vind ik ongelooflijk sensueel. Niet alleen omwille van de afgebeelde lichamen, maar ook omwille van hun textuur. Maar als ik ze naschilder, krijg ik griezelige schilderijen. Daarom probeer ik gaten te slaan, gedeelten te verwijderen, dingen te laten zweven. Ik werk niet met onderwerpen, thema’s of andere drama’s, maar met motieven: dingen die de schilder, het schilderij en de toeschouwer in beweging brengen. Ik probeer de blik van de toeschouwer te laten zwerven. Ik tracht je blik te vangen en leid hem dan af. Ik maak schilderijen zonder centrum.

- Hier heb je lakverf gebruikt, die is weggesmolten over de korrelachtige textuur van het doek zelf, als een herhaling van de korrels van de foto’s en de textuur van de gesprayde partijen. Je doek lag op de grond?

Suermondt: Ja. Ik werk vaak door knipsels naar beneden te laten vallen. Meestal vallen ze op de juiste plek. Eén extra trap tegen het doek volstaat.

- Hoe beslis je waar je knipt als je collages maakt?

Suermondt: Ik knip op zo’n manier dat de lijnen het beeld verlaten.

- Hier zien we een collage in een plexiglazen box. De knipsels kleven aan de binnenkant van het plexiglas.

Suermondt: Hoe ik de knipsels ook strooide, de collage was altijd goed. Daarom zitten ze in een doos waar je mee kan schudden. Na het schudden kan je met deze roze muts over het plexiglas wrijven en komen de knipsels zich aan het plexiglas hechten. Als de statische elektriciteit verdwijnt, vallen de knipsels naar beneden en kan je opnieuw schudden.


Montagne de Miel, 21 mei 2010