Hans Theys est un philosophe du XXe siècle, agissant comme critique d’art et commissaire d'exposition pour apprendre plus sur la pratique artistique. Il a écrit des dizaines de livres sur l'art contemporain et a publié des centaines d’essais, d’interviews et de critiques dans des livres, des catalogues et des magazines. Toutes ses publications sont basées sur des collaborations et des conversations avec les artistes en question.

Cette plateforme a été créée par Evi Bert (Centrum Kunstarchieven Vlaanderen) en collaboration avec l'Académie royale des Beaux-Arts à Anvers (Groupe de Recherche ArchiVolt), M HKA, Anvers et Koen Van der Auwera. Nous remercions vivement Idris Sevenans (HOR) et Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

xpo - 2009 - Pencil Towers - Over potloodtorentjes en andere zonsopgangen [NL, concept text]
Texte , 1 p.




__________

Hans Theys


Over potloodtorentjes en andere zonsopgangen


Niemand weet waarin het aura van een kunstwerk zou bestaan. Jammer genoeg is de term afkomstig van een briljant auteur, die de gewoonte had al schrijvend te denken, zodat zijn teksten niet alleen moeilijk zijn omdat de man zo slim was, maar ook omdat hij alles nogal sukkelachtig en dubbelzinnig uiteenlegt en de dingen daardoor nog raadselachtiger en onbegrijpelijker maakte dan ze voordien al leken te zijn. Gelukkig is dit alleen jammer voor mensen die alles willen begrijpen. Waar het om lijkt te gaan is dit: de dingen kunnen voor onze neus staan en toch onvatbaar lijken, alsof ze heel ver weg zijn. Ofwel zijn ze ver weg, maar grijpen ze ons met echte handen bij de keel. Wij noemen iets een crisis, maar we weten dat die naamgeving niets afdoet aan de onkenbaarheid en de stuurloosheid van de verschijnselen die we menen waar te nemen. De grote criticus Roger Fry formuleerde het als volgt: ‘Als ik moet verklaren hoe het mogelijk is dat een kunstwerk iets groters in ons hart en in onze geest lijkt op te roepen, dan moet ik een mysticus worden. Daarom verklaar ik liever niets.’

De vijf kunstenaars die wij ter gelegenheid van deze tentoonstelling hebben samengebracht zijn elk afzonderlijk op een gedreven en fijnzinnige manier bezig met het maken van kunst. Bart Lodewijks tekent met krijt op gevels, kwetsbaar, met zijn rug gericht naar de onbekende buurtbewoners, die hem aanspreken en hem uitnodigen ook binnenshuis tekeningen te maken. Maak kennis met een delicaat dandy (iemand die het elegante struikelen beheerst), op zoek naar heldere weerstand, graag gevend. Vanuit zijn tekeningen doemt de stad op, met haar architectuur en haar bewoners. Tamara Van San maakt wonderlijk vrije sculpturen die, zoals Tarkovski het uitlegt, een poëtische, ontroerende en soms verontrustende werking hebben omdat ze een spiegel lijken te zijn van de incongruente, zichzelf voortdurend vernieuwende en overstijgende werkelijkheid die ons omringt. Fia Cielen roept met haar tekeningen, films en sculpturen het beeld op van een werkelijkheid die onafgebroken van gedaante lijkt te veranderen. Lieven Segers tast met zijn tekeningen en andere werken naar de geheime ontmoetingsplek van het duistere en het hilarische. Met zijn speldenprik-achtige, gevoelige interventies trekt Stijn Van Dorpe onze wereld lichtjes uit zijn haak.

Frank Maes en ikzelf zijn blij dat Francesco Rossi zijn nieuwe, mooie galerieruimte heeft aangeboden voor het mogelijk maken van deze ontmoeting.


Montagne de Miel, 28 januari 2009