Hans Theys is een twintigste-eeuws filosoof en kunsthistoricus. Hij schreef en ontwierp tientallen boeken over het werk van hedendaagse kunstenaars en publiceerde honderden essays, interviews en recensies in boeken, catalogi en tijdschriften. Al deze publicaties zijn gebaseerd op samenwerkingen of gesprekken met de kunstenaars in kwestie.

Dit platform werd samengesteld door Evi Bert (M HKA / Centrum Kunstarchieven Vlaanderen). Het kwam tot stand in samenwerking met de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen (Onderzoeksgroep ArchiVolt), M HKA, Antwerpen en Koen Van der Auwera. Met dank aan Idris Sevenans (HOR) en Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

Emilio López-Menchero - 2018 - Le bal des têtes [FR, essay]
Tekst , 2 p.




__________

Hans Theys
 

De koppendans
Over de schilderkunst van Emilio López-Menchero


Dertig jaar geleden, op een mooie decembernacht, heb ik knappe schilderijen van López-Menchero gezien. We bevonden ons in een klein appartement op de vierde of vijfde verdieping van een schamele huurwoning. Vanop het balkon keken we neer op een nachtelijke repetitie voor een carnavalsoptocht, een stommelend gebeuren dat deed denken aan de spookachtige muziek van Albert Ayler. Enkele reuzen leunden wankelend tegen een lantaarnpaal, twee vechtende mannen rolden over de grond, een van hen verloor een pruik met lange, blonde haren. Hij kon al schilderen, López-Menchero, maar de schilderkunst gaf hem toen niet genoeg voldoening, alsof ze nog niet bruikbaar was. Hij wilde meer. Hij wilde een herkenbaar smoelwerk en een hart dat van hem alleen was.
            Onder de ogen en handen van deze schilder wordt de schilderkunst een werktuig. Lijken sommige van zijn schilderijen gekamd? Zeker wordt de schilderkunst zèlf hier gebruikt als kam om door het verleden te halen en indrukken, gedachten, twijfels en dromen op een rijtje te zetten. Zou het mogelijk zijn een eigenheid bij elkaar te kammen?
            Van oordeel dat hij onvoldoende taalgevoel heeft, heeft López-Menchero zich gewijd aan de architectuur, de ruimtelijke ingreep, de performance, de fotografie, de sculptuur, het tekenen en, uiteindelijk, opnieuw het schilderen, om zich een beeld te vormen van wie hij zou kunnen zijn.
              Hoe scherp, die ruimtelijke ingrepen. Hoe elegant die tekeningen. Hoe precies die gefotografeerde zelfportretten!
            Lang geleden was ik bevriend met een reus die mij toevoertrouwde dat het overlijden van zijn moeder hem had bevrijd. Als zaakvoerster van een nering in zaden, droeg ze op haar schouders zakken van vijftig kilo van de zolder nar de winkel. De zoon, zelf kolossaal, was hierdoor verpletterd, overtuigd dat hij deze onoverwinnelijke en onbereikbare Athena nooit zou kunnen evenaren. Ik heb ook zoiets meegemaakt. Opgevoed door ouders die deden alsof ze volmaakt waren omdat ze bang waren afgewezen te worden door hun kinderen, heb ik mij mijn hele leven lang minderwaardig gevoeld.
         Gedachten alleen kunnen ons niet redden. Om te begrijpen (aan te voelen) moeten we handelen. Er moeten voren getrokken worden. We moeten mislukken. We moeten onze vergissingen overleven.
         De schilderkunst is onvergelijkbaar omdat ze het mogelijk maakt gebreken te tonen. Ze bestaat uit sporen van een moeizaam, stompzinnig, beschamend, maar eerbaar denken. Ze maakt het mogelijk beelden te maken met modder, dromen te laten verschijnen, twijfels in te snoeren en zich een gedacht te maken.
            Zo gaat het circus door, de maskers gaan aan het dansen, de evenwichtskunstenaar leert vallen, de nachtmerrie wordt getemd en de dagen worden zachter.


Montagne de Miel, 12 mei 2018