Hans Theys is a twentieth-century philosopher and art historian. He has written and designed dozens of books on the works of contemporary artists and published hundreds of essays, interviews and reviews in books, catalogues and magazines. All his publications are based on actual collaborations and conversations with artists.

This platform was developed by Evi Bert (M HKA / Centrum Kunstarchieven Vlaanderen) in collaboration with the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp (Research group Archivolt), M HKA, Antwerp and Koen Van der Auwera. We also thank Idris Sevenans (HOR) and Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

Thomas Bogaert - 2015 - Aandacht in een vorm gegoten [NL, review]
Review , 2 p.

 

 

_____________

Hans Theys

 

 

Aandacht in een vorm gegoten

Honoré ∂'0, Karolien Hamers en Thomas Bogaert in Croxhapox

 

Vervuld van appetijt snel ik per bescheiden gezinswagen naar Croxhapox, benieuwd naar de ontmoeting tussen het werk van Honoré ∂'0, Karolien Hamers en Thomas Bogaert, maar ook naar een gesprek met Laura van (°1957) medeoprichtster en dagelijkse bezieler van het nu 25 jaar bestaande Croxhapox: een schijnbaar ondergrondse, van daglicht gespeende, rudimentaire tentoonstellingsruimte waar telkens weer goed werk te zien is en, bijvoorbeeld, het avontuur van Michael Borremans van start ging.

Als ik arriveer heeft Laura net een pakje ontvangen: een boek van de in 1945 in naoorlogse gevangenschap overleden, Vlaamse auteur Kurt Köhler. ‘Kijk wat een mooie bladspiegel met brede marges!’ toont ze. ‘En wat een mooie, grote paginanummers!’

Mijn oog vangt een zin op, waarin de schrijver van het voorwoord zegt het boek liever niet te willen inleiden uit vrees de indruk te wekken ‘een verdediging te geven van de bedoelingen van de schrijver’. Altijd overstelpt Laura je met een stortvloed aan verhalen over schrijvers en kunstenaars. Vandaag gaat het over een dichter die woordvoerder is geworden van een nationalistische partij, over een schaduwspel dat pas in Croxhapox is opgevoerd en haar een krop in de keel heeft bezorgd en over kunstenaars die de prijs van hun werk bewust laag houden.

‘Alleen zo behoudt een werk zijn echte waarde,’ vertelt ze enthousiast. ‘Als je een werk van mij, van Johan De Wilde, van Dirk Zoete of van Honoré ∂’0 wil kopen en we vragen vierduizend euro, dan ga je twee keer nadenken. Maar als een schilderij van Borremans 600.000 euro kost, dan betaal je dat meteen. Waarom? Omdat zo’n bedrag waardeloos is geworden.’

Het werk van Karolien Hamers (°1982) is beloftevol. Omdat ze vaak in situ werkt, ontbreekt het haar misschien aan tentoonstellingsmogelijkheden, die het mogelijk zouden maken dat haar werk zich verder ontwikkelt. Misschien moet ze ook werk durven maken dat niet op haar werk lijkt.

Honoré ∂'0 (°1961) is voor mij een van onze meest begenadigde beeldhouwers. Zijn optreden op de Biënnale van Venetië vond ik te monumentaal. Zijn installatie in het S.M.A.K., vijf jaar geleden, hield geen rekening met de bovenste twee meter van de ruimte. Maar vandaag sta ik voor een succulente sculptuur, waarin ik onder meer een lange, deinende, flinterdunne, piepschuimen tong herken. Ik bel de kunstenaar op om te vragen of ik mag schrijven dat hij sterke sculpturen maakt. Hij antwoordt dat hij niet kan verdragen dat ik typ terwijl hij spreekt en dat hij mij een digitaal bericht zal laten geworden. De volgende ochtend ontving ik deze mail: “De sculptuur heet ‘More Tongue than Language’. Hans, ze spreekt zo voor zichzelf.  Het is de uitdrukking zelf. Ze geeft ook antwoord op alle vragen die ik me stel. Bovendien is ze gewoon wat ze uitbeeldt. Een tong uitsteken betekent wat wij daaronder verstaan, maar in Oosterse culturen bijvoorbeeld wordt het als gebaar gebruikt om bij een ontmoeting de mogelijke kwade gedachten te bezweren. In het Zuid-Afrikaans heet het huigje 'het kleine tongetje', in de sculptuur speelt ze de tweede geäccordeerde stem. Belangrijk goede sculpturen te maken? Als je een visuele taal spreekt kun je ze beter goed spreken. Op zich hebben sculpturen het nadeel dat ze niet gemakkelijk beantwoorden aan mijn ideaal van “open lichaam van de kunst” en zich veel te gemakkelijk laten inschrijven in een materialistische behandeling van gedachtengoed. Daarom gebruik ik lichtzinnige/uitdagende materialen en integreer ik aan de grenzen van mijn sculptuur altijd minstens één gebeurtenis.’

Thomas Bogaert (°1967) liet de andere kunstenaars voorgaan en reageerde dan op hun werk. Hij voegde er twee films en twee iconen aan toe. Bogaert vraagt af en toe aan iemand of hij hem of haar 10 seconden mag filmen met een super-8 camera. Hier zien we twee projecties. Een groot beeld dat een vrouw toont en een projectie van vijf bij zeven centimeter die een man toont. Tegelijk zien we twee ‘schilderijen’: op doek gemaroufleerde en met polyesterhars overgoten prints van stills uit de getoonde films. In het geval van de vrouw stelt de icoon enkel haar lippen voor: het gaat om een uitvergroot detail van een still. In het geval van de man gaat zijn gezicht schuil achter een witte schijf, die eigenlijk voortkomt uit een gaatje in het laatste filmbeeld van de cassette. Heel mooi, teder en sensueel werk. Gestolde tijd. Aandacht in een vorm gegoten.

 

 

Montagne de Miel, 10 juni 2015