Hans Theys

 

 

______________

Hans Theys

 

 

Permanente vakantie

Over het werk van Karel Thienpont

 

Tijdens een recente tentoonstelling in openlucht stapt Karel Thienpont (°1973), voorzien van een lans, onvervaard naar een kolossale draak die in een boom hangt en steekt hem in zijn pens. Het bloed gutst tomeloos neder over de ridder. Dit interludium, deze entr’acte, is een performance als een verrassend reclameblok, een buffer, een blitse hoofding in een regionale gazet, het verlossende moment waarop een pokémon een vijand bevriest, in vlam zet of laat verdampen.

In een schilderij dat op een speelse, niet slaafse manier verwijst naar het werk van Philip Guston, herken ik een rode dot op een voet van het personage. Is het toeval, vraag ik, dat dezelfde dot voorkomt op de afgebeelde bierglazen in andere schilderijen? ‘Ja, dat is toeval,’ zegt Thienpont. De stigmata hebben niks te maken met het uitzicht van een lokaal bierglas. ‘Waarom stigmata?’ vraag ik. En hij vertelt dat hij als schooljongen onderworpen werd aan psychologische tests omdat hij de woorden op het bord in spiegelschrift overschreef. ‘Teken eens iets,’ vroeg de psycholoog. En toen tekende hij een kruisiging met Christus en de twee dieven, wat vreemd gevonden werd. Wie de Bijbel leest, begrijpt echter dat de jongen feilloos had aangevoeld dat deze drie gestrafte mannen niet foutloos wilden spellen, niet in loondienst wilden en permanent droomden over vakantie, net als Thienpont zelf.

De kleuren van Thienpont zijn verrassend hard en ‘vrolijk’, alsof ze voortkomen uit animaties voor kinderen. De textuur van zijn olieverfschilderijen wordt gevlochten uit miljoenen verfdraadjes die een voor een over elkaar gelegd worden. Ik kijk naar een prachtige tekening met palmbomen en krulletjes, gemaakt op aan elkaar geplakte ‘verlofbladen’. De titel van het werk is Robinson Crusoe: de goede dagen en de slechte dagen. ‘Qua kleur bevindt mijn werk zich tussen Fra Angelico en Looney Tunes,’ glimlacht hij, ‘en qua existentiële lading tussen Ennio Morricone en On Kawara.’ ‘Daar is veel woestijn en veel dorst in uw wereld,’ antwoord ik. ‘Noem het maar Postpopromantics,’ vervolgt hij, ‘Poporo, zoals een foute discotheek uit de jaren negentig.’

Dan bladeren we door beschilderde en beschreven boekjes die tot op de minuut beschrijven welke door de televisie uitgezonden culturele voortbrengselen de kunstenaar in slaap hebben doen vallen. ‘Ik kreeg het idee door het bijwonen van een lezing over conceptuele kunst,’ vertelt hij. ‘Ken je die beroemde foto waarop Ulay en Abramović samen een boog vasthouden? Ik heb hun hoofden eens vervangen door de koppen van Road Runner en Coyote. Dat zag er niet slecht uit.’ Dan zie ik een indrukwekkend verticaal schilderij dat een woestijnlandschap met scheve cactussen en een blauwe hemel voorstelt. De hemel bestaat uit handgeschilderde tekst (lichtblauw en turkoois) die min of meer onleesbaar wordt doordat de regels elkaar overlappen. ‘Dat is het landschap van Coyote en Road Runner,’ vertelt Thienpont. ‘Daarom staan de cactussen een beetje scheef: Road Runner is juist voorbij gecrost. Je kan zijn aanwezigheid nog voelen. Of is het zijn afwezigheid?’ Zwijgend overwegen we beide mogelijkheden.

 

Montagne de Miel, 19 augustus 2021