Hans Theys is a twentieth-century philosopher and art historian. He has written and designed dozens of books on the works of contemporary artists and published hundreds of essays, interviews and reviews in books, catalogues and magazines. All his publications are based on actual collaborations and conversations with artists.

This platform was developed by Evi Bert (M HKA / Centrum Kunstarchieven Vlaanderen) in collaboration with the Royal Academy of Fine Arts in Antwerp (Research group Archivolt), M HKA, Antwerp and Koen Van der Auwera. We also thank Idris Sevenans (HOR) and Marc Ruyters (Hart Magazine).

ESSAYS, INTERVIEWS & REVIEWS

Yi Zhang - 2021 - Ruimte voor toenadering [NL, essay]
Text , 1 p.

 

 

 

______________

Hans Theys

 

 

Ruimte voor toenadering

Over het werk van Yi Zhang

 

Yi Zhang (Wuhan, 1996) studeerde schilderkunst in Guangzhou. In 2016 bracht een Erasmus-uitwisseling haar voor zes maanden naar Antwerpen. In 2018 keerde ze terug naar België voor een master-opleiding in de beeldende kunst. In 2019 won ze de Stockman’s Art Book Prize en toonde ze tekeningen in Inbox, M HKA. Vandaag woont ze in Amsterdam, waar haar een zes maanden durende residentie werd aangeboden.

In China werkte Zhang met verschillende media: video, fotografie, tekenen, sculpturale installaties en olieverfschilderijen op doek. In één doek herkennen we de vorm van een schoteltje en opgekleefde volumes die door middel van verf van een extra schaduw voorzien werden. Hetzelfde gebeurde met aan de muur bevestigde draadsculptuurtjes die een met potlood op de muur aangebrachte schaduw kregen. Als ze schildert, gebruikt ze enkel witte en zwarte verf, die door hun vermenging en het contrast met het gele papier een blauwe schijn krijgen. In deze minieme, bijna onzichtbare geboorte van kleur toont zich haar blik en vinden we ook een verklaring voor haar werken met stof, dat ze verkrijgt door zaagsel te zeven.

Stof kruipt overal. Het is onstuitbaar. Oorspronkelijk gebruikte Zhang het als beeld voor ondergesneeuwde, bevroren, vergeten of vergeelde emoties, aftakelend omdat ze nooit onder woorden gebracht worden. Tegelijk gebruikt ze stof als een bijna kleurloos pigment dat een hele ruimte een zachte, bijna onzichtbaar glanzende huid kan geven.

Zhang maakt ook incisies. Ze neemt porseleinen borden of kopjes en duwt ze tegen een ronddraaiende slijpschijf. Haar hele werk bestaat uit dergelijke minieme beslissingen, singuliere ingrepen, die het aanzicht van de dingen veranderen. Borden worden in elkaar geklonken of voorzien van een ster die enkel zichtbaar is als je ze voor het licht houdt. Een houten deur wordt overlangs ontdaan van een driehoekige spie, zodat ze in een hoek van 90° geplooid kan worden en een sculptuur wordt die doet denken aan een lambrisering of een sokkel. Een andere deur krijgt in het midden een horizontale incisie, zodat ze lijkt te knielen of te bidden.

Ook werkte ze veel met mensenhaar. Voor één werk rolde ze balletjes met het haar van vrienden. Deze balletjes werden aan de muur bevestigd op de maximale hoogte van de persoon in kwestie. Voor een ander werk snippert ze eerst haren boven een wit bord dat op de vloer staat. Vervolgens tikt ze met de schaar op de rand van het bord, zodat de haarsnippers die zich op de rand van het bord bevinden op de vloer vallen of naar het midden van het bord zakken. De witte, haarloze cirkel die zo ontstaat, vormt het onvoorspelbare gelaat van de sculptuur. Een lege, open ruimte. De ruimte voor een toenadering of bezinning. Een uitnodiging tot een intieme omgang met de dingen en met elkaar.

Zhang laat de ruimte ademen door geringe toevoegingen. Haar tekeningen zijn minimaal en vallen uiteen in haarlijnen. De witte kaft van haar boek is bedrukt met witte UV-lak. Als dansend stof, alleen zichtbaar als er een lichtstraal binnenvalt. Als een schuchter voorstel, een ingehouden mening, een nauwelijks uitgesproken voorliefde.

 

 

Montagne de Miel, 17 augustus 2021