Hans Theys

 

 

 

___________________________

Carla Van Campenhout

 

 

Het rijk van het verschil

Interview met Hans Theys

 

- Je brengt werken samen die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben, is dat de bedoeling?

HT: Ja. Ik ben heel blij dat Pieter-Jan Peeters van Kleine Goddaard mij de vrijheid heeft gegeven alle werken samen te brengen die ik  nodig achtte. De overeenkomsten tussen de werken zijn groter dan de verschillen. Ze zijn allemaal goed gemaakt, ze zijn allemaal persoonlijk, ze zijn allemaal getuimeld uit een levenslange passie. In het geval van Victoria Parvanova is dit een politieke betrokkenheid, die gekruist wordt met een specifieke, persoonlijke vorm en een verlangen naar schoonheid. Haar vlakke schilderijen vertrekken van een ervaringswereld, waarin fotomodellen, YouTube-influencers, de avonturen van Barbie, kleurboeken uit de jaren negentig, kitsch, iconen van de zogenaamd hogere cultuur en bimbo-feminisme elkaar naadloos opvolgen of overlappen. Maar elke artistiek handeling neemt politiek stelling, al was het maar door uitdrukking te geven aan een verlangen naar een andere wereld, naar meer ervaringskennis, meer inzicht, meer schoonheid, meer ademruimte.

 

- Sommige mensen onderscheiden in de kunstwereld verschillende stijlen of scholen, die ze onverenigbaar achten.

HT: Ons brein hecht graag betekenis aan dingen om ze beter te kunnen onthouden of vergeten. Daardoor vergeten we dat dingen die iets voor ons betekenen, zoals een boom, daar geen betekenis voor nodig hebben. Het onderverdelen in scholen en zogenaamde stijlen is een manier om greep te krijgen op iets zonder het echt te vatten. Hetzelfde geldt voor de verscheidenheid in de natuur en de kunst. Sommige mensen brengen alles graag onder in soorten en zoeken naar vermeende gelijkenissen. Anderen vertrouwen hun zintuigen en gaan op zoek naar de verschillen, die een bron zijn van eindeloos genot.

 

- Genot?

HT: Jorik Dzobava en Dieter Ingels maken heerlijke schilderijen, gedacht vanuit de verf en geheime dromen. Het zijn vaklui, dat zie je meteen. Toch lijken hun oeuvres niet op elkaar. Die verscheidenheid ontroert mij.

 

- Voor u is ontroering belangrijk?

HT: Als we geluk hebben, brengen de dingen ons in beroering. We zijn dan minder alleen, denk ik. We voelen de hartstocht van gelijkgestemden, hun aandacht voor het onooglijke, hun werkkracht, hun pogingen angst, neerslachtigheid, moedeloosheid en verlamming te overstijgen.

 

- En de beeldhouwers?

HT: Ook hier zien we veel persoonlijke verschillen, maar voelen we dezelfde passie. Laurence Petrone maakte het eerste door mij geziene werk waarin marmer, touw, metaal en literatuur elkaar ontmoeten. Fran Van Coppenolle creëert volumes met textiel zoals Panamarenko deed met staal. Simon Masschelein ontwikkelde een nieuwe manier om gebeeldhouwde steen en hout samen te brengen met gelast staal en lijm. Jef De Coster zaagde en schilderde 1000 magnetische plaatjes die als verstoorde schubben of klittende schaaldieren de buitenzijde van twee radiatoren bewonen. Een verontrustend werk, spelend met licht en schaduw, visuele patronen en sociale gebruiken. Verontustend omdat er een grote vrijheid uit spreekt. Samen vormen de plaatjes een nomadische instant-sculptuur. Moeilijk te controleren. Hazel Ver Moesen maakt dunne metalen sculpturen die de ruimte ritmeren met kleurige accenten. Minimaal. Elegant.

 

- U houdt van verschil?

HT: In het verschil toont zich de droom van de vrijheid. We begrijpen dat we zelf ook mogen verschillen. Dat we onszelf mogen zijn, voor zover dit mogelijk is.

 

- Zelf hou ik erg veel van de stenen klompen van Pieter-Jan Peeters: twee stukken muur in de kelder gevonden, voorzien van riempjes zodat je ze kan dragen.

HT: Ha! De Landmeter! Ook een nomadisch werk, helder, eenvoudig, functioneel. Een werk dat beelden oproept, omdat je er overal mee kan gaan stappen. Praktischer dan de papieren klompjes van Misha Rogachev.

 

- Mooie klompjes! Zwevend, architecturaal…

HT: Er is ook het vrijwel onzichtbare, honderd meter lange, geknoopte haar van Yi Zhang, dat van een spoel rolt en drie keer door het oog van een naald is gehaald. En dan zijn er nog de komische, vernuftige schilderijen van Flexboj & L.A., de keramische vrolijkheid van Bernadette Zdrazil, de ironie van Idris Sevenans en Tomas Beaujean, de epistolaire poëzie van Quinten Stimm, de meta-schilderij-sculpturen van Marie-Sophie Beinke…

 

- U neemt dit blijkbaar heel ernstig.

HT: Daar moet ik nog aan werken, dat klopt. Ik ben te naief. Maar volgens mijn arts liggen onverschilligheid en cynisme binnen mijn bereik. Er is dus nog hoop.

 

 

Fontaine d’Amour, 30 maart 2023