Panamarenko
(c)image: Wim Van Eesbeek
Vliegende schotel [Flying Saucer], 1979
Panamarenko is van oordeel dat de ontwikkeling van de ruimtevaart vooruitgang kan boeken door louter gebruik te maken van de reeds bestaande krachten in het universum. Hij omschrijft de magnetische velden in de ruimte als ‘kosmische autostrades’ die aangewend kunnen worden om tussen de planeten te navigeren. Panamarenko wil zijn magnetische ruimtetuigen bouwen volgens het principe van de monopool, een eenpolige magneet, waardoor ze door de tegengestelde pool worden aangetrokken. Hoewel het bestaan van een magnetische monopool door vele wetenschappers wordt betwist, volhardt Panamarenko in zijn zoektocht naar enkelpolige elektronen om ooit in een magnetisch veld terecht te komen. Het experiment Vliegende schotel uit 1979 bestaat uit twee spoelen met een koperwikkeling, een kleine schotel met acht magneten en een kompas. Panamarenko vervolledigt de installatie met een
getypte verklaring van zijn ruimtetheorie.