Hans Theys

"Eigenlijk gaat het om een bijzonder simpele uitvinding waarvan ge zoudt denken dat ze al lang gerealiseerd zou moeten zijn, maar toch niet. Dat komt omdat de meeste minihelikopters in de praktijk super gevaarlijk zijn. Die hebben één grote rotor, maar daar kunt ge onmogelijk meelanden, want als ge een beetje voorover bukt of schuin hangt, dan slaat die rotor in de grond. Bovendien als ge met zo'n ding op uw rug tussen de mensen terechtkomt..." - Panamarenko

In 1969 ontwerpt Panamarenko zijn eerste draagbare vliegapparaat, de Portable Air Transport. Het idee om zich door middel van een motor en een schroef in het luchtruim te verheffen, resulteert tijdens de jaren 1980 in tal van Vliegende rugzakken. In 1994 ontstaat de eerste Pepto Bismo, een performant en draagbaar vliegapparaat dat door de piloot op de rug wordt gedragen, in 1996 gevolgd door de Super Pepto Bismo. De voortstuwing van het vliegapparaat gebeurt niet door de luchtverplaatsing via een fan, zoals bij de rugzakken, maar door een reeks korte hefschroeven die aangedreven worden door kleine maar krachtige motoren. Het helikopterprincipe stelt de piloot in staat loodrecht op te stijgen terwijl de besturing volledig door de lichaamsbeweging gebeurt. In de daaropvolgende jaren bedenkt Panamarenko varianten, waarvan de schroeven, die in tegengestelde richting draaien, aangedreven worden door krachtige nikkel- en cadmiumbatterijen. In 2002 ontwikkelt Panamarenko nog een nieuwe versie, die hij op een paspop monteert en vervolgens uitrust als vliegenier. De piloot draagt een valhelm, een hoofdtelefoon en een microfoon. De nieuwe versie wil een technische oplossing bieden voor de oververhitte batterijen van de vorige versies. Het probleem wordt verholpen door gebruik te maken van zes kleine benzinemotoren, op een metalen as geplaatst die zich in horizontale positie boven de schouders van de piloot bevindt. Een bronzen variant van de Pepto Bismo wordt in 2003 geïnstalleerd als monument op het Sint-Jansplein in Antwerpen.