Hans Theys

__________

Hans Theys


Verslag van een nachtleven
Over een reeks foto’s van Lieven Segers


Deze dagen loopt in de Antwerpse galerie Maes & Matthys een tentoonstelling met foto’s van de ongeveer dertigjarige Lieven Segers. Ik ontmoette deze kunstenaar voor het eerst in 2004, tijdens de voorbereidingen van een actie van Frigo, een kunstenaarscollectief met wisselende bezetting, waar Lieven Segers deel van uitmaakte (naast mensen als Vaast Colson, Tom Van Sant, Ben Meewis en anderen). Frigo bestaat niet meer, maar gelijksoortige vormen van samenwerking zijn heel courant onder de Antwerpse jonge kunstenaars. Zo deed Vaast Colson in Lausanne onlangs een performance met Ben Meewis, treedt Kati Heck regelmatig op met het begeesterende meidencollectief Bissy Bunder of werkt Lieven Segers regelmatig samen met Michèle Matyn of met Vaast Colson en Pol Matthé.
Naast zijn bezigheden als performancekunstenaar, tekenaar, videomaker en fotograaf, organiseert Lieven Segers – in die gevallen opererend onder de naam Cakehouse – ook tentoonstellingen. Zo organiseerde hij dit jaar in het Hessenhuis en de Brakke Grond de mooie en boeiende groepstentoonstelling “A Meeting between the Tragic and the Funny” en vorig jaar een tentoonstelling voor de Scheld’apen, waarbij hij een tiental kunstenaars vroeg iets te doen met een geleverde witte sokkel. (Dennis Tyfus zaagde de sokkel in twee om er twee buitenmaatse klompen van te maken.)
Diezelfde Dennis Tyfus wist dat Lieven Segers al vijf jaar lang met een klein fotoapparaat portretten maakt van personen die hij – vooral ‘s nachts – ontmoet en hij nodigde hem uit met die beelden een diareeks samen te stellen voor de Scheld’apen. Het werd een verzameling van 750 beelden. Micheline Maes en Luc Matthys zagen deze projectie en nodigden Lieven Segers uit een selectie uit de kunstenaarsportretten te tonen in hun galerie.
De portretten zijn magisch. Als verslag van een nachtleven dat ik mij vaag herinner, maar dat mij niet meer aantrekt, zijn ze voor mij oninteressant. Als cocktails van vorm en kleur, gevuld met tal van acteurs, maskers, kostuums en rekwisieten, treffen ze mij. Verwonderd kijk ik naar dit vreemde theater, dat zich heeft laten vastleggen in donkere, sensuele en vooral tedere beelden. “Het vreemde en mooie aan Lievens foto’s is dat je niet kan zien of het gaat om louter registraties of om subtiele ensceneringen,” merkte de schilder Damien De Lepeleire op. Eenzelfde vermenging van fictie, biografie en reflectie, doordrongen van een donkere sensualiteit en tederheid, vind je terug in de videofilms van Lieven Segers (onder meer over Fred Bervoets, getoond in het Muhka in 2007) of zijn prachtige tekeningen en korte teksten, die hij in november 2007 met thinner afdrukte op de muren van de galerie Base Alpha en in het begin van dit jaar rechtstreeks aanbracht op de muren van de bijzondere kunstenaarsplek 1646 in Den Haag. Prachtig, hoe deze tekeningen door middel van een overheadprojector een klein beetje of juist heel veel werden uitvergroot (inclusief de “ongewild” vergrote, golvende contouren van de lijnen), waardoor er een onverwachte, ruimtelijke ervaring ontstond. Of, om het met de woorden van Dennis Tyfus te zeggen: ‘Lieven zijn werk is goed, meer moet daar niet over gezegd worden.’


Montagne de Miel, 18 mei 2009