Hans Theys

 

__________

Hans Theys

 

 

Een broos bioskoopje

Piki & Liesbet Verschueren in CCNOA

 

Niemand weet waarom de wondere kunstplek CCNOA in Brussel geen subsidies meer krijgt van de Vlaamse Gemeenschap. Zelfs de commissieleden weten niet waarom ze een negatief advies uitgebracht hebben. Sommigen onder hen vermoeden dat het te maken heeft met het verdachte feit dat de directrice Petra Bungert zichzelf geen stevig loon uitbetaalt, anderen vermoeden dat het te maken heeft met de onophoudelijke stroom mooie tentoonstellingen, die andere gesubsidieerde instellingen in de buurt in verlegenheid brengen. Wat hier ook van zij, vandaag staat er in CCNOA weer een prachtige tentoonstelling klaar voor mensen die er nog nooit zijn geweest en alsnog een bezoek willen brengen aan een bijzondere plek die binnenkort niet meer bestaat.

     Het mooie aan CCNOA is de leesbare consistentie van het beleid, dat wezenlijk open is. De aandacht gaat vooral naar kunstenaars die vanuit een vertrouwen in de vorm nieuw werk maken. Geen pseudo-intellectuele prietpraat en andere door scholen gevoede wantoestanden, gewoon prachtig werk, dat getoond wordt in verschillende, gelijktijdige, goed verzorgde, maar snelle en wendbare tentoonstellingsformules.

     Momenteel zijn er drie presentaties te zien. Twee muurschilderingen met wentelende strepen van Terence Haggerty; een wondermooie, grappige reeks schilderij-voorwerpjes van Eric Tillinghast; en drie video-projecties van Piki & Liesbet Verschuren. De schilderijtjes van Tillinghast vertrekken van opengevouwen kartonnen doosjes, die hij beschilderde met acryl, telkens in twee of drie kleuren, die in ons land doen denken aan het kleurgebruik van Ane Vester. Een mooie, verrassende installatie, die haar kracht vooral ontleend aan de onverwachte composities en kleurcombinaties en aan de mooie, matte matière.

     Een ander prachtig werk dat er thans te zien is, werd gemaakt door Piki & Liesbet Verschueren. Het gaat om een videofilm van een zwarte, zachtjes schommelende zeepbel, die gefilmd wordt met een bewegende camera. Uit de duistere glans doemt het gekromde beeld op van een paars en groene, avondlijke lucht. Heel even zien we ook een hoofdje verschijnen. Iets later wandelt er iemand voorbij. De luchtstroom die veroorzaakt wordt door dit voorbijgaan, brengt de bel nog harder aan het schommelen. De video brengt een zich langzaam met water vullende, zwarte ballon van Michel François in herinnering, die ook een hemel weerspiegelde, of het werk Aquarium van Ann Veronica Janssens, waarin een deciliter siliconen-olie zich samentrekt tot een zachtjes bewegende, bolvormige lens, of de grote, op ooghoogte rondzwevende, zwarte ballon van Edith Dekyndt, die momenteel te zien is in het Witte de With. Geen van deze kunstenaars is er echter in geslaagd een werkje te maken dat zo licht is, zo elegant, als deze zeepbel, die op een geheime manier zwart gemaakt is en als een broos bioscoopje van de ijdelheid het tanen van een mooie dag tevoorschijn tovert.

 

 

Montagne de Miel, 20 mei 2009