Hans Theys

 

 

_______________

Hans Theys

 

 

Voorbij de dromen van het ik

Over het werk van Marie-Sophie Beinke

 

Marie-Sophie Beinke (München, 1990) verhuisde op haar eenentwintigste naar België, waar ze met welslagen mode en schilderkunst studeerde aan de Antwerpse Academie. De voorbije jaren is haar werk vormelijk steeds rijker geworden, terwijl het zich op thematisch vlak heeft verdiept en verscherpt. Gaandeweg zijn taal en tekst een meer prominente plaats gaan innemen.

Als ontwerpster werkte ze veel met kleuren en prints met tal van culturele verwijzingen, die ze op een complexe manier combineerde en met elkaar liet botsen. Haar eerste (prachtige) schilderijen vertrokken van herinneringsbeelden, die uiteenvielen in warme kleurvlakken. Later maakte ze schilderijen naar zelfgemaakte foto’s van gezinstaferelen, vrienden en interieurs en schilderde ze een aantal (zelf)portretten waarvan het gezicht na voltooiing gewist werd. Ze maakte ook een lijst met kleuren, waaronder het zwart van een oogopslag, het wit van de dood en de kleur van het verlies. Daarna ontstond een reeks schilderijen waarvoor ze ongeprepareerd doek opspande met veel restdoek aan de achterzijde, dit doek prepareerde en dan van het spieraam haalde en opspande op een groter spieraam. Het voorbije jaar maakte ze een reeks van zestig tekeningen op doek die een eiland voorstellen; met schilderdoek beklede tegels die in een voetpad werden verwerkt; een houten replica van een zwembad-kleedkamer; een reeks schilderijen die als beeld enkele van de meest gebruikte titels in de geschiedenis van de schilderkunst bevatten; een lijvig, ingebonden, blanco boekwerk met ruimte voor beelden die je niet in woorden kan vatten; performances (onder meer met Bernadette Zdrazil); posters en films. Beinke gebruikt ook de post als medium, bijvoorbeeld om kunstenaarsedities te versturen, omdat ze de tactiele ervaring van het poststuk belangrijk vindt.

Steeds meer gingen lezen, schrijven en mediteren zich vervlechten met haar beeldende praktijk, die steeds meer ingehouden wordt. Als een ui die zichzelf pelt, als een boek dat zich leegleest, als een schilderij dat het beeldende, het narratieve, het anekdotische wegdenkt, als de hongerkunstenaar van Kafka, als een kluizenaar die zichzelf ontmoet buiten de dromen van het ik. Wat betekent het trouw te blijven aan jezelf, vrouw te zijn, mens te zijn? Waarom maken we dingen? En hoe dun, hoe transparant, hoe gewichtloos mogen deze dingen zijn? Een denken vinden we hier, dat gestalte krijgt in voorwerpen, gebaren, woorden, kleuren, lege ruimte, ademruimte. Ongepland, zichzelf een weg banend, komt het tot ons, neemt het nieuwe vormen aan, stelt het zich. Ongrijpbaar, ons ontsnappend, stil.

 

 

Montagne de Miel, 28 juli 2021