Hans Theys

 

 

___________________________

Carla Van Campenhout

 

 

Het rijk van het verschil

Interview met Hans Theys

 

 

- Je brengt werken samen die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben, is dat de bedoeling?

HT: Ja. Ik ben heel blij dat Galerie B mij de vrijheid heeft gegeven alle werken samen te brengen die ik  nodig achtte. De overeenkomsten tussen de werken zijn groter dan de verschillen. Ze zijn allemaal goed gemaakt, ze zijn allemaal persoonlijk, ze zijn allemaal getuimeld uit een levenslange passie. In het geval van Ronald Ophuis, Max Pinckers en Victoria Parvanova is dit een politieke betrokkenheid, die gekruist wordt met een specifieke, persoonlijke vorm en een verlangen naar schoonheid. De schilderijen van Ophuis hebben een radicale factuur, die het uitgebeelde zo concreet mogelijk maakt en lostrekt uit de zweverige wereld van het ontastbare beeld. De vlakke schilderijen van Parvanova vertrekken van diezelfde platte wereld, waarin fotomodellen, YouTube-influencers, de avonturen van Barbie, kleurboeken uit de jaren negentig, kitsch, iconen van de zogenaamd hogere cultuur en bimbo-feminisme elkaar naadloos opvolgen of overlappen. Pinckers bedacht het manifest gebruik van kunstlicht en enscenering om de subjectiviteit van zijn documentaire foto’s te tonen.

 

- Sommige mensen onderscheiden in de kunstwereld verschillende stijlen of scholen, die ze onverenigbaar achten.

HT: Ons brein hecht graag betekenis aan dingen om ze beter te kunnen onthouden of vergeten. Daardoor vergeten we dat dingen die iets voor ons betekenen, zoals een boom, daar geen betekenis voor nodig hebben. Het onderverdelen in scholen en zogenaamde stijlen is een manier om greep te krijgen op iets zonder het echt te vatten. Hetzelfde geldt voor de verscheidenheid in de natuur en de kunst. Sommige mensen brengen alles graag onder in soorten en zoeken naar vermeende gelijkenissen. Anderen vertrouwen hun zintuigen en gaan op zoek naar de verschillen, die een bron zijn van eindeloos genot.

 

- Genot?

HT: Jorik Dzobava, Kasper Bosmans en Felix Declercq maken heerlijke schilderijen, gedacht vanuit de verf en geheime dromen. Het zijn vaklui, dat zie je meteen. Toch lijken hun oeuvres niet op elkaar. Die verscheidenheid ontroert mij.

 

- Voor u is ontroering belangrijk?

HT: Als we geluk hebben, brengen de dingen ons in beroering. We zijn dan minder alleen, denk ik. We voelen de hartstocht van gelijkgestemden, hun aandacht voor het onooglijke, hun werkkracht, hun pogingen angst, neerslachtigheid, moedeloosheid en verlamming te overstijgen.

 

- En de beeldhouwers?

HT: Ook hier zien we hoe verschillende voorwerpen, materialen en technieken elkaar op een onverwachte manier ontmoeten. Laurence Petrone maakte het eerste door mij geziene werk waarin marmer en touw elkaar ontmoeten. Kasper De Vos combineert geboetseerde vormen met gevonden spullen op een manier die ik nooit eerder zag. Fran Van Coppenolle creëert volumes met textiel zoals Panamarenko deed met staal. Simon Masschelein ontwikkelde een nieuwe manier om gebeeldhouwde steen en hout samen te brengen met gelast staal en lijm. Ook hier zien we veel persoonlijke verschillen, maar voelen we dezelfde passie.

 

- U houdt van het verschil?

HT: In het verschil toont zich de droom van de vrijheid. We begrijpen dat we zelf ook mogen verschillen. Dat we onszelf mogen zijn, voor zover dit mogelijk is.

 

- Zou u nog iets willen zeggen over het werk van Idris Sevenans?

HT: Sevenans is een geniale duizendpoot. Alles flitst door zijn brein en wordt omgekeerd, geflipt, getwist en opgeklopt met extra lucht. Het schijnt dat Marcel Broodthaers nog steeds leeft in Venetië, honderd jaar oud, en dol is op het werk van Sevenans. Hij zou zelfs al twee werken gekocht hebben. Het drijvende archief dat u hier ziet, is een uitvloeisel van de huidige mode musea drijvend te houden met subsidies voor hun archiefwerking. Niemand weet of we al die archieven echt nodig hebben. De kunstwerken zelf krijgen we amper te zien.

 

- Behalve hier.

HT: Ja, ik heb er zoveel mogelijk samengebracht. Allemaal werken die mij ontroeren. Van kunstenaars die mij ademruimte hebben gegeven.

 

 

Durbuy, 5 februari 2023