Hans Theys

 

 

 

___________________________

Hans Theys

 

 

Manbare tederheid

Enkele woorden over het werk van Simon Masschelein

 

 

De levenshouding en het werk van beeldhouwer Simon Masschelein (°1994) geven gestalte aan wat de oude dichter ‘manbare tederheid’ heeft genoemd: een ontroerend samengaan van volharding en zachtheid. De verborgen vormen van de materialen volgend, denkend vanuit het gewricht, de scharnier, de schakeling, de koppeling, komt hij tot onverwachte stapelingen (verbindingen) van marmer, albast, steen, staal, hout, lijm en touw: verrassende, nieuwe vormen, onttrokken aan droombeelden die zich traag ontvouwen in de werkelijkheid.

 

Montagne de Miel, 14 juli 2024, 13u43

 

 

 

Beste Hans,

 

Je tekst is heel mooi. Ik denk dat bepaalde belangrijke ‘spelregels’ van het beeldhouwen aan bod kunnen komen bij het concreet uitleggen van een sculptuur. Zoals dat alle onderdelen van het dak van de tempel (p. 34) teruggevouwen kunnen worden in de oorspronkelijke planken. Of dat staal aan steen wordt gelijmd zoals een nagel uit een vinger groeit. En dat lijm een soort kraakbeen kan worden tussen verschillende onderdelen. Of hoe het symmetrisch maken van een steen al tot een vorm leidt. En dat de vorm van een bot structureel heel efficient is in steen: licht en stevig. En dat de vormen letterlijk het weghalen van spiermassa tonen. Of dat de kano (p. 57) het gevolg is van een poging de monumentale cilinder van de populier te conserveren door hem uit te hollen (omdat hij anders zou barsten). En dat de 8-vorm die eruitgehaald wordt zelf een sjabloon is voor een vorm die met stoom nog een keer opengevouwen zou kunnen worden. De angst van een steenkapper om de limieten van een volume te negeren. Maar hier het volume mentaal vergroot. Mentaal openvouwbaar maakt. En dat bij het grote lindeblad (pijlinktvis aan de heftruck, p. 4 en 58-59) een stuk van dezelfde boom hetzelfde verhaal vertelt, maar dan in de vorm van één plank die zich in het hele volume van de boom wentelt en torst. Hoe een sculptuur rechtop blijft staan alsof er spieren gespannen staan in een natuurlijk lichaam. Hoe een insect zijn vleugels opblaast bij het verlaten van de cocon, als een blad. Of hoe een bamboe eruitziet als hij splitst bij zijn verstevigingsring. Maar dit kan misschien allemaal in een ander boek later als we meer geld en plaats hebben. ;)

 

Simon Masschelein, 14 juli 2024, 14u02