Hans Theys est un philosophe du XXe siècle, agissant comme critique d’art et commissaire d'exposition pour apprendre plus sur la pratique artistique. Il a écrit des dizaines de livres sur l'art contemporain et a publié des centaines d’essais, d’interviews et de critiques dans des livres, des catalogues et des magazines. Toutes ses publications sont basées sur des collaborations et des conversations avec les artistes en question.

Cette plateforme a été créée par Evi Bert (Centrum Kunstarchieven Vlaanderen) en collaboration avec l'Académie royale des Beaux-Arts à Anvers (Groupe de Recherche ArchiVolt), M HKA, Anvers et Koen Van der Auwera. Nous remercions vivement Idris Sevenans (HOR) et Marc Ruyters (Hart Magazine).

Lola Daels - 2020 - Le vrai fake [NL, essay]

1 p.

 

__________

Hans Theys

 

 

Le vrai fake

Over een werk van Lola Daels

 

‘Le vrai fake’ van Lola Daels omvat verschillende werken die zijn voortgevloeid uit wandelingen in het Noordafrikaanse Atlasgebergte. Tijdens een van die wandelingen vond Daels een steen die ze heel mooi vond. Ze vermoedde dat het om een bijzonder, zeldzaam mineraal ging. Drie afzonderlijk geraadpleegde geologen kwamen echter tot dezelfde vaststelling: dat het een waardeloze brok klei betrof, heel hard geworden en verkleurd door de grote hitte. Dit gegeven vloeide in Daels’ verbeelding samen met haar eigen statuut als reiziger en de onbezielde, verwoestende cultuur van het toerisme: de constante aanvoer van mensen op plekken die ze niet aanvoelen of begrijpen, maar door hun komst onecht maken, vals, kapot, vuil, smakeloos, vals en onecht. Vaak gaat de geringe aandacht van deze mensen naar enkele ‘must see landmarks’, waarvan ze vaak een waardeloze miniatuurversie meer naar huis nemen. Zo kwam Daels op het idee kunstoffen replica’s te maken van haar zogenaamd waardeloze steen en hem zo, door deze respectvolle vermenigvuldiging, een bijzondere, nieuwe waarde te bezorgen.

Hier zien we enkele van deze replica’s, tentoongesteld in een toonkastje dat zelf een replica is van de smaragdgroene kastjes die aan de oever van de Seine traditioneel werden gebruikt om prentbriefkaarten en boeken te verkopen. Ondanks het feit dat deze kastjes tot werelderfgoed werden verklaard (‘must see landmarks’), staan er honderden weg te rotten, en worden honderden anderen niet gebruikt om mooie voorwerpen te verkopen, maar waardeloze, plastieken bucht voor blinde toeristen.

In een tweede toonkastje, dat ons door het doorzichtige materiaal aan een serre doet denken, treffen we gelijkvormige voorwerpen aan, die eigenlijk zaadbommen zijn: in aarde gevatte Marokkaanse zaden. Deze bommen hebben dezelfde vorm als de oorspronkelijk gevonden steen, omdat ze bestemd zijn om teruggebracht te worden naar het Atlasgebergte, als kleine bijdrage aan een herbebossing die de ‘verwoestijning’ zou kunnen vertragen of een halt toeroepen.

Tussen beide kastjes zien we een namaak didactisch lijnwand, waarop we meerdere aanzichten van de oorspronkelijke steen herkennen.

 

Mooi werk.

 

 

Montagne de Miel, 10 januari 2020