Hans Theys

     Foto: Fuchsia en Ying Fei Li

Op voorstel van architect-kunstenaar Luc Deleu werd Theys in 2001 uitgenodigd om praktijkleraar te worden in de richting In Situ³, de jongste en meest vrije studierichting van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Het volgende jaar werd hij ook theorieleraar. In die hoedanigheid trachtte hij de studenten in de eerste plaats te bevrijden van de waanidee dat ze al moeten weten wat ze gaan doen voor ze beginnen te werken. Zijn ervaring met kunstenaars had hem tot de overtuiging gebracht dat wat hun werk specifiek maakte, meestal al in hen aanwezig was toen ze nog heel jong waren. Elk verhaal, gekoppeld aan een oefenende omgang met materialen en technieken, kan tot oorspronkelijk werk leiden, op voorwaarde dat het de kans krijgt te ontsnappen aan het aanvankelijke verhaal. Om die reden is Theys een voorstander van het behouden en verstevigen van de traditionele praktijkateliers en een tegenstander van het introduceren van een zogenaamd conceptueel denken dat deze ateliers actueler zou moeten maken. Wel pleit hij voor het ontwikkelen van parallelle, meer open studierichtingen en bij uitbreiding voor de mogelijkheid dat studenten desgewenst ook een persoonlijk ‘traject’ kunnen uitstippelen dat de keuze voor één bepaalde studierichting onnodig zou maken. In de ideale academie, denkt hij, zouden de docenten samen met elke student op zoek gaan naar een persoonlijk parcours, dat ook lessen aan andere hogescholen of universiteiten in binnen- en buitenland zou moeten kunnen omvatten.

Als praktijkleraar binnen de open richting In Situ³ (2001-2012) implementeerde Theys tal van nieuwe vrijheden, waaronder het recht van de student zich te mogen bekwamen in een ambacht en les te krijgen van en beoordeeld te worden door zeer jonge docenten en gastdocenten. Ook bracht hij de studenten van de verschillende jaren samen (1BA, 2BA, 3BA, Master).

In 2006 publiceerde hij het boek De schouw van Gaudi over zijn ervaringen met deze studierichting (met bijdragen van collega’s Dirk Janssen en Kris van ’t Hof). Kunstenaars die in deze richting studeerden zijn Leon Vranken, Philip Janssens, Tim Segers en Gauthier Oushoorn.

Sinds 2007 doceert Theys ook aan de School of Arts in Gent.

Met Seppe De Roo, 2019 - Foto: Marius Ritiu

In 2010 en 2011 maakte hij kennis met de piepjonge kunstenaars Rein Dufait, Max Pinckers, Kasper Bosmans en Gauthier Oushoorn, die hij op diverse manieren heeft ondersteund en onder de aandacht gebracht, onder meer met de groepstentoonstellingen Flesgeesten in 1646 in Den Haag (2010), The New Candour bij Gallery Tatjana Pieters in Gent (2012) en A Whitsun Wedding in Galerie El in Welle (2012).

In 2014 organiseerde Theys in De Lange Zaal van het KASK een tentoonstelling rond enkele onbekende tekeningen van Panamarenko die deel uitmaken van de collectie van het M HKA. Hij legde de tekeningen voor aan Panamarenko en maakte er een publicatie rond (Panamarenko Laboratorium, Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, 2014).

Tussen 2017 en 2020 kreeg hij van de academie, in het kader van de onderzoeksgroep ArchiVolt, de mogelijkheid video’s en teksten te ontsluiten voor een breder publiek, in samenwerking met het M HKA.

In 2018 organiseerde hij de tentoonstelling The Old Up & Down, die gelijktijdig plaatsvond op drie verschillende plekken, met werk van vier jonge, veelbelovende kunstenaars die hij leerde kennen aan de academies van Gent en Antwerpen: Leendert Van Accoleyen (°1991), Robert Soroko (°1990), Simon Masschelein (°1994) en Dries Van Laethem (°1996). Hij bracht hun werk samen met dat van Kasper De Vos (°1988), die hij bewondert.

In 2019 publiceert hij het boekje ‘De Verdubbeling’, over tekenen als vorm van observeren, registreren, denken en handelen.

In 2020 lanceren M HKA en CVK, in samenwerking met de Academie van Antwerpen, een website om een deel van Theys’ archief te ontsluiten.

 

       

   In Situ, 2006. Foto: Pol Matthé